Leer houvast bieden aan je kind, ook als je zelf nog geen houvast voelt.
Een scheiding heeft een enorme impact op kinderen. Maar hun rouw en emoties zijn niet altijd zichtbaar. Ze zeggen zelden letterlijk wat ze voelen.
Ook voor jou als ouder komen er extra uitdagingen bij. Want hoe blijf je ouder – zonder jezelf te verliezen in strijd met de andere ouder, verdriet of verschil?
Herken je dit?
Je probeert er te zijn voor je kind. Maar diep vanbinnen voel je je leeg, verdrietig en moe.
Je vraagt je af: “Doet mijn kind het echt goed, of speelt er meer onder de oppervlakte?”
Je hoort mensen zeggen: "Kinderen zijn flexibel. Ze passen zich wel aan." Maar jij voelt dat er iets onderhuids borrelt.
Je kind wordt ineens sneller boos. Of trekt zich terug. Of lijkt net ‘te flink’ of te meegaand. En jij weet niet meer wat dat betekent.
Misschien is je kind een tiener. En laat het niets los. Geen woorden. Geen signalen. En je weet niet of je moet loslaten… of net dichterbij moet komen.
Je voelt je schuldig. Omdat je weet dat je kind wordt meegesleurd in een breuk die het nooit gekozen heeft. Omdat je het zo graag wil beschermen – terwijl je nog aan het zoeken bent.
Je merkt dat elk contact met je ex spanning brengt. Zelfs als jij je best doet.
En je voelt dat die spanningen je kind raken.En dan is er misschien een nieuwe partner. Jouw nieuwe liefde. Of die van je ex.
En alles verschuift opnieuw. Want hoe leg je dat uit aan een kind dat nog aan het helen is?
Wat als het anders kan?
Wat als je herkent wat er écht speelt bij je kind? Dat achter die boosheid misschien verdriet schuilt. Dat die stilte iets probeert te zeggen. Dat 'flink zijn' soms gewoon 'niet mogen voelen' betekent.
Wat als je weet hoe je dat gedrag kan lezen – zonder te panikeren, of te twijfelen aan jezelf?
Wat als je wél woorden vindt, om lastige onderwerpen aan te kaarten? Zoals waarom je kind zich anders gedraagt bij papa dan bij mama. Of hoe je als ouder omgaat met de komst van een nieuwe partner – zonder dat je kind klem komt te zitten tussen loyaliteit en verwarring.
Wat als je voelt: ik doe het goed genoeg, zelfs als ik geen perfecte ouder ben? Een ouder die ziet, voelt, en er ís. Zonder alles te weten. Zonder alles op te lossen.
Maar met echte verbinding naar je kind.Wat als jij weer het anker voor je kind wordt? Een zachte, duidelijke aanwezigheid. Zelfs als je ex moeilijk doet. Zelfs als je kind zich afsluit.
Wat als jij leert balanceren: tussen je eigen rouw en je kind begeleiden. Tussen grenzen stellen en liefdevol zijn. Tussen loslaten en nabij blijven.
Wat als je gezin misschien niet meer ‘klassiek’ is, maar wél veilig en warm? Omdat jij het verschil maakt – met bewuste keuzes.
